Σαν τα ξέφτια μιας καστροπολιτείας που ξέβρασε ένα ναυάγιοΜεσάνυχτα Παρασκευής γύρω στις 2:00.Τελικά κατά τύχη ζούμε εδώ στην πόλη του περίπου.Δεν ξέρω αν έχει η πόλη αγίους ή προφήτεςνα την προστατεύουν.Αυτό που βλέπω και βιώνω καθημερινάεδώ και πολλά χρόνια είναι ένας κλαυσίγελος όλοι οι δρόμοι.Απληστία παντού και ασυδοσία.Κάθε μέρα, κάθε στιγμή,ορατών και αοράτων..Παιδική χαρά με παραστάσεις τσίρκου.Έμψυχο υλικό πάντα υπήρχε και υπάρχει.Όμως… Άμα Δεν θέλει το παιδί να το παλέψει…..Κι αυτές οι ορφανεμένες φωτογραφίεςπάλι στο επίκεντρο της προσοχής μας. Ίσως να φταίει και η γωνία της κάμερας με τις υπέροχες καμπύλες. Ίσως πάλι γιατί σε αυτές ευτυχώς ο χώρος και ο χρόνοςδεν υπάρχουν πια.Δεν υπακούουν σε χρονολογίες.Μόνο στο σοφό βλέμμα ενός μωρού.Σε αντίθεση με αυτές των ιθαγενών Celebritiesπου είναι γεμάτες από φαντάσματα προκαταλήψεωνκαι προσωπικών εμμονών.Πρότυπα και συμπεριφορές μετα-αποικιακών κοινωνιών.Με εκτίμησηΜιχάλης Σπανίδης
Αφήστε μια απάντηση