Σε λίγες ημέρες, συμπληρώνεται ένας χρόνος, από μια ακόμα άγρια δολοφονία γυναίκας που συγκλόνισε το πανελλήνιο. Της Ντόρας, από το νησί Ρόδου, εκπαιδευτικού στο επάγγελμα, από τον πρώην σύντροφο της.Ενός συντρόφου, ο οποίος νόμιζε ότι έχει κάθε εξουσία επάνω της. Αλλά δεν ήταν μόνο η Ντόρα. Ήταν και η Ελένη από το Διδυμότειχο Έβρου, ένα από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα που συνάντησε η ελληνική κοινωνία,  η οποία βιάστηκε και δολοφονήθηκε από δυο νεαρούς, αλβανικής και ελληνικής καταγωγής αντίστοιχα, επειδή αρνήθηκε να συνευρεθεί ερωτικά μαζί τους. Ήταν και η Κάρολαιν, από τα Γλυκά Νερά Αττικής, η οποία δολοφονήθηκε από τον νάρκισσο σύζυγο της, ήταν, ήταν, ήταν….    Μια μαύρη λίστα, λοιπόν, με γυναίκες, που πλήρωσαν τις επιλογές τους, που δεν ήταν αρεστές, με την απώλεια της ίδια τους της ζωής. Και δυστυχώς, αυτή η λίστα προσθέτει, όλο και περισσότερο ονόματα. Θα μπορούσαμε να πούμε, ότι βιώνουμε μια «πανδημία» εν μέσω πανδημίας. Ας σημειωθεί, ότι μόνο για το 2021, δεκαεφτά συμπολίτισσες μας έχασαν τη ζωή τους. Ένας αριθμός που χρήζει προσοχής. Ωστόσο, τις περισσότερες φορές χρησιμοποιείται, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω φυσικά, η λέξη δολοφονία ή έγκλημα εις βάρος της γυναίκας. ΥΠΑΡΧΕΙ, όμως μια λέξη, η οποία εξίσου με τις προηγούμενες δυο( δολοφονία και έγκλημα), «κουβαλά στην πλάτη της», βαριά σημασία και ταιριάζει απόλυτα με το θέμα που εξετάζεται. Είναι η λέξη ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΊΑ.   Ο όρος «γυναικοκτονία» (femicide στην αγγλική ορολογία), καταγράφηκε για πρώτη φορά το μακρινό 1976, από την κοινωνιολόγο Νταιάνα Ράσελ αλλά έγινε ευρέως γνωστό το 1992 και υιοθετήθηκε από την εγκληματολογία, χάρη στο βιβλίο με τίτλο «Femicide: the politics of woman killing», μια συλλογή δοκιμίων που επιμελήθηκαν από κοινού η εγκληματολόγος Τζιλ Ράντφορντ (Jill Radford) και η κοινωνιολόγος Νταϊάνα Ράσελ (DianaE. H. Russell). Έτσι λοιπόν, γυναικοκτονία είναι: «δολοφονίες γυναικών και κοριτσιών εξαιτίας του φύλου τους, οι οποίες διαπράττονται ή γίνονται ανεκτές τόσο από ιδιώτες όσο και από δημόσιους φορείς. Ο όρος περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τη δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα άσκησης βίας από ερωτικό σύντροφο, τον βασανισμό και τη δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα μισογυνισμού, τη δολοφονία γυναικών και κοριτσιών ως «εγκλήματα για λόγους τιμής» και λοιπές μορφές δολοφονίας, τη στοχευμένη δολοφονία γυναικών και κοριτσιών στο πλαίσιο ένοπλων συγκρούσεων, και περιπτώσεις γυναικοκτονίας οι οποίες συνδέονται με συμμορίες, το οργανωμένο έγκλημα, εμπόρους ναρκωτικών και την εμπορία γυναικών και κοριτσιών». Επιπλέον, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας δίνει τον παρακάτω δικό του όρο, αναφέροντας ότι: ««γυναικοκτονία είναι η ανθρωποκτονία από πρόθεση γυναικών επειδή είναι γυναίκες. Η γυναικοκτονία συνήθως διαπράττεται από άντρες αλλά κάποιες φορές συνεργούν και γυναίκες, συνήθως μέλη της ίδιας οικογένειας.» Επίσης, «Η γυναικοκτονία συνιστά διακριτό αδίκημα που παλιότερα και επί πολλά χρόνια συγκαλύπτονταν πίσω από τα εγκλήματα  ‘’τιμής’’, και στην πρόσφατη ιστορία πίσω από τον όρο ‘’εγκλήματα πάθους’’».  Όποιος ορισμός χρησιμοποιηθεί έχει ως αποτέλεσμα, να κόβεται το νήμα ζωής μιας γυναίκας.   Βέβαια,  η γυναικοκτονία δεν μαστίζει μόνο τη χώρα μας. Έρευνες που έχει δημοσιεύσει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, σημείωσαν μεταξύ άλλων, ότι «Κάθε μέρα, σε όλο τον κόσμο, δολοφονούνται 137 γυναίκες, κατά μέσο όρο, από (πρώην ή νυν) συζύγους ή συντρόφους ή από κάποιο μέλος της οικογένειας τους.» Οι χώρες με τα μεγαλύτερα καταγεγραμμένα ποσοστά γυναικοκτονιών σήμερα είναι η Αργεντινή, το Ελ Σαλβαδόρ, η Ινδία, η Ονδούρα και το Μεξικό, ενώ υψηλά ποσοστά καταγράφονται και στη Γουατεμάλα, την Κολομβία, τη Βραζιλία, τη Ρωσία και τη Νότια Αφρική.   Ο θύτης, λοιπόν, όταν προβαίνει σε αυτήν την αιματηρή πράξη, έχει κατά νου, ότι πράττει ορθά. Ότι επειδή, η άποψη- επιθυμία του δεν εισακούστηκε από το θύμα, είναι απαραίτητο να επιβληθεί με τον παραπάνω τρόπο. Δεν αποδέχεται το γεγονός, ότι το θύμα, όπως και κάθε άνθρωπος, έχει αναπτύξει τη δικιά του προσωπικότητα, έχει τις δικές του απόψεις τις οποίες έχει κάθε δικαίωμα να εκφράζει. Έχει κάθε δικαίωμα να διαφωνεί με ότι δεν το αντιπροσωπεύει.     Συμπεραίνοντας, η καταπολέμηση της έμφηλης βίας απαιτεί διαρκής εγρήγορση και δράση. Στην Ελλάδα, το υπουργείο εργασίας και κοινωνικών υποθέσεων και ειδικότερα η γενική γραμματεία δημογραφικής και οικογενειακής πολιτικής και ισότητας των φύλων, έχει εισάγει τη γραμμή sos 15900, όπου απευθύνεται σε γυναίκες  θύματα βίας. Είναι 24ωρης λειτουργίας, 365 ημέρες το χρόνο. Εκεί ψυχολόγοι και κοινωνικοί επιστήμονες, είναι διατεθειμένοι, να «σταθούν στο πλευρό» των γυναικών που χρειάζονται βοήθεια. Έτσι, όταν μια γυναίκα, έρχεται αντιμέτωπη με περαστικό βίας, πρέπει να το αναφέρει. Να μην φοβηθεί. Και να θυμάται τούτο: ότι δεν είναι πλέον ΜΟΝΗ.Ιωάννα Μουμτζίδου, απόφοιτος του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης