Περισσότεροι από 1.500 νέοι τάφοι έχουν σκαφτεί σε ένα χώρο μαζικής ταφής κοντά στη νότια ουκρανική πόλη Μαριούπολη, σύμφωνα με ανάλυση νέων δορυφορικών εικόνων που πραγματοποιήθηκε για λογαριασμό του BBC.Ο χώρος βορειοδυτικά της πόλης αποτελείται από ένα μεγάλο πεδίο τάφων που ουκρανοί αξιωματούχοι και μάρτυρες λένε ότι περιέχει χιλιάδες πτώματα.Η Μαριούπολη, μια πόλη-λιμάνι κοντά στα σύνορα με τη Ρωσία, αποτελούσε σημαντικό στρατηγικό στόχο για τους Ρώσους.Από την αρχή του πολέμου σφυροκοπήθηκε ανελέητα από αέρος και εδάφους. Όταν έπεσε στα χέρια των Ρώσων τον Μάιο, χιλιάδες άμαχοι είχαν πεθάνει και μεγάλο μέρος της πόλης είχε καταστραφεί.Πρόσφατες δορυφορικές εικόνες από το Maxar δείχνουν ότι τρεις χώροι μαζικής ταφής κοντά στη Μαριούπολη που βρίσκονται στο Staryi Krym, στο Manhush και στο Vynohradne, αυξάνονται σταθερά από την άνοιξη.Το Κέντρο για την Ανθεκτικότητα των Πληροφοριών ανέλυσε τις εικόνες του Staryi Krym για την εκπομπή Panorama του BBC και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι 1.500 νέοι τάφοι έχουν σκαφτεί εκεί από την τελευταία ανάλυση εικόνων στην περιοχή τον Ιούνιο.Τώρα εκτιμά ότι περισσότεροι από 4.600 τάφοι έχουν σκαφτεί εκεί από την αρχή του πολέμου, αν και λέει ότι δεν μπορεί να γνωρίζει πόσα πτώματα είναι θαμμένα στην περιοχή.Ουκρανοί αξιωματούχοι πιστεύουν τώρα ότι τουλάχιστον 25.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν στις μάχες στη Μαριούπολη και ότι 5.000-7.000 από αυτούς πέθαναν κάτω από τα ερείπια μετά τον βομβαρδισμό των σπιτιών τους.Μάρτυρες στη Μαριούπολη δήλωσαν στο BBC ότι έχουν δει τις ρωσικές αρχές να αφαιρούν πτώματα από τα ερείπια των κατεστραμμένων κτιρίων της πόλης τους τελευταίους μήνες και να τα μεταφέρουν για ταφή.Η ανάλυση του χώρου μαζικής ταφής δείχνει πώς έχει μεγαλώσει από τον Μάιο.Η ιστορία της ΟλγαςΗ συγκλονιστική ιστορία της Olga Sagirova είναι μια ματιά σε αυτό που πέρασαν τόσοι πολλοί στη Μαριούπολη.Ήταν το μόνο άτομο μέσα στο σπίτι της που επέζησε όταν αυτό βομβαρδίστηκε από τους Ρώσους.Ο σύζυγός της και οι γονείς της σκοτώθηκαν, και όπως πολλοί που έχουν πλέον διαφύγει από την πόλη, δεν γνωρίζει πού βρίσκονται τα πτώματά τους.Η 48χρονη λογίστρια ζούσε με τον σύζυγό της Valery σε ένα διώροφο σπίτι με διαμορφωμένο κήπο, σε μια κατοικημένη γειτονιά της Μαριούπολης.Τα δύο ενήλικα παιδιά της ζούσαν αλλού.Στην περιοχή της ήταν αρκετά ήσυχα στις αρχές Μαρτίου, παρά τους έντονους βομβαρδισμούς σε άλλα σημεία της πόλης. Παρ’ όλα αυτά, κάθε βράδυ εκείνη και ο σύζυγός της κοιμόντουσαν στο κελάρι.“Έκλαιγα συνέχεια, ο σύζυγός μου προσπαθούσε να με καθησυχάσει”, είπε η Όλγα. “Μου έλεγε ότι δεν πρέπει να ανησυχώ, ότι θα το ξεπεράσουμε”.Το βράδυ της 10ης Μαρτίου, της 15ης ημέρας του ρωσικού βομβαρδισμού, ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα.Οι γονείς της Όλγας, που ήταν γύρω στα 80, στέκονταν εκεί και έδειχναν πολύ ταραγμένοι.Το σπίτι τους μόλις είχε βομβαρδιστεί και είχε πάρει φωτιά. Η Όλγα τους έφερε μέσα και τους παρότρυνε να κοιμηθούν στο κελάρι της μαζί της.Εκείνοι όμως δεν ήθελαν, οπότε τους έδωσε ένα υπνοδωμάτιο στο κυρίως σπίτι.Γύρω στις 22:30 ο Βαλέρι ανέβηκε από το κελάρι επάνω, επειδή οι βομβαρδισμοί είχαν ηρεμήσει και ήθελε να ξεκουραστεί.Αλλά καθησύχασε την Όλγα, λέγοντας ότι θα επέστρεφε αν συνέβαινε κάτι.Στις 03:30 ξύπνησε και άκουσε τον ήχο ενός αεροπλάνου. Ξαφνικά όλο το σπίτι έπεσε πάνω της.“Όλα συνέβησαν σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Τα πάντα έπεφταν πάνω μου”, είπε.“Τα πόδια μου ήταν μισοθαμμένα, οπότε δεν μπορούσα καν να κουνηθώ. Όταν η ακοή μου επέστρεψε σιγά σιγά, μπορούσα να ακούσω κάπου τη φωνή του συζύγου μου:‘Όλγα, βοήθησέ με, σκάψε με έξω’, είπε. ‘Είμαι κοντά στις σκάλες’”.Η Όλγα μπορούσε να δει τον Βαλέρι μόλις έξι μέτρα μακριά, αλλά δεν μπορούσε να τον φτάσει. Εκείνος ήταν θαμμένος πιο βαθιά από εκείνη.Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να συνεχίσει να μιλάει μαζί του. “Μετά από λίγο, τον άκουσα να λαχανιάζει”, είπε. “Μετά σιώπησε”.Μόνη στο σκοτάδι, η Όλγα προσπάθησε να φωνάξει, αλλά κανείς δεν την άκουσε. Τελικά, είδε έναν φακό να κινείται προς το μέρος της.Ήταν οι γείτονές της, οι οποίοι προσπάθησαν να την απελευθερώσουν από τα χαλάσματα. Χωρίς να τα καταφέρουν, είπαν ότι θα επέστρεφαν την ανατολή του ηλίου.Η Όλγα έμεινε και πάλι μόνη της, με τον σύζυγό της, που είχε πει τα τελευταία του λόγια, θαμμένο στα χαλάσματα δίπλα της.Ώρες κάτω από τα χαλάσματαΚαθώς ξημέρωνε, η Όλγα άρχισε να διακρίνει το περιβάλλον της. Όταν κοίταξε ψηλά, είδε μια τσιμεντένια πλάκα – γέρνοντας και απειλώντας να πέσει πάνω της.“Ήξερα ότι τίποτα δεν είχε πια σημασία. Πέθαινα”, λέει. Σε εκείνο το σημείο, λέει, προσπάθησε να βάλει τέλος στη ζωή της.Τελικά οι γείτονές της επέστρεψαν με άλλους και προσπάθησαν να την ξεθάψουν. Κατάφεραν να αποσπάσουν το ένα πόδι της Όλγας. Αλλά μια από τις τσιμεντένιες πλάκες πίεζε το άλλο.Για άλλες έξι αγωνιώδεις ώρες προσπαθούσαν να απελευθερώσουν το δεξί της πόδι. Τελικά αποφάσισαν να τυλίξουν ένα καλώδιο γύρω από το πόδι της Όλγας και να το τραβήξουν δυνατά.“Φοβόμουν πολύ ότι δεν θα μπορούσαν να βγάλουν το πόδι μου και θα έμενα χωρίς πόδι”, λέει.Μετά από τρεις προσπάθειες, η Όλγα απελευθερώθηκε. Και τα δύο της πόδια είχαν σπάσει σε πολλά σημεία και δεν μπορούσε να περπατήσει για σχεδόν πέντε μήνες.“Το δεξί μου πόδι ήταν εντελώς διαλυμένο”, λέει.Εκείνη τη νύχτα η Όλγα έχασε όχι μόνο τον σύζυγό της, αλλά και τους γονείς της, οι οποίοι κοιμόντουσαν στον κεντρικό χώρο του σπιτιού όταν αυτό κονιορτοποιήθηκε.Αλλά η δοκιμασία της δεν είχε τελειώσει ακόμα.Ενώ η Όλγα νοσηλευόταν σε ένα κοντινό κελάρι στη Μαριούπολη, έλαβε και άλλα καταστροφικά νέα.Η αδελφή της και ο γαμπρός της είχαν επίσης σκοτωθεί στο σπίτι τους τρεις ημέρες νωρίτερα.“Κάθονταν στον κήπο τους και έπιναν καφέ όταν χτύπησε η βόμβα”, είπε η Όλγα.“Έχασα πέντε από τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους μέσα σε λίγες μέρες”.Όταν συνάντησα την Όλγα, ζούσε στο Huizen κοντά στο Άμστερνταμ, ασφαλής με τα δύο ενήλικα παιδιά της.Τώρα μπορεί να περπατήσει ξανά, μετά από μήνες που χρειαζόταν να χρησιμοποιεί αναπηρικό καροτσάκι.Μαθαίνει αγγλικά και της αρέσει να περπατάει και να κοιτάζει τα λουλούδια και τους κήπους που της θυμίζουν την πατρίδα της.Είναι μια ζεστή, κομψή και χαμηλόφωνη γυναίκα με ένα βαθιά φιλικό χαμόγελο. Η Όλγα μου είπε ότι χαίρεται που ζει και πιστεύει ότι ήταν γραφτό να ζήσει.Όταν της έστειλα μήνυμα τις προάλλες για να της ευχηθώ χρόνια πολλά, μου απάντησε: “Ό,τι και να γίνει, η ζωή συνεχίζεται και έχω την αντίληψη ότι πρέπει να ζήσω!”Είχε περάσει μεγάλο μέρος της ημέρας κλαίγοντας.Μέχρι τα μέσα του καλοκαιριού είχε αναγκάσει τον εαυτό της να μένει ξύπνια μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες για να αποφύγει τους εφιάλτες στους οποίους ξαναζούσε τη φρίκη.Ξεφυλλίζει ασταμάτητα φωτογραφίες από την προηγούμενη ζωή της και λέει ότι δεν έχει ακόμη αφομοιώσει πλήρως αυτό που της συνέβη.Στα δύο ενήλικα παιδιά της βλέπει τον σύζυγό της. Της λείπει τόσο πολύ ο Βαλερί που με δυσκολία το αντέχει.Κάποτε κολυμπούσαν μαζί, έκαναν πάρτι μια φορά την εβδομάδα και τώρα η Όλγα ζει σε ένα μικρό διαμέρισμα σε μια ξένη χώρα.Η Όλγα δεν έχει καταφέρει να πάρει πληροφορίες για τα πτώματα της οικογένειάς της, αλλά υποψιάζεται ότι είναι ακόμα θαμμένα κάτω από τα ερείπια του σπιτιού της.Οι Ρώσοι ελέγχουν τώρα την πόλη, αλλά η Όλγα έμαθε αυτό το καλοκαίρι ότι ένα πτώμα μπορούσε να δει κανείς κολλημένο στα ερείπια του παλιού της σπιτιού.Ο νεκροθάφτηςΗ Όλγα είναι ένας από τους πολλούς ανθρώπους από τη Μαριούπολη που δεν μπορούν να βρουν τα πτώματα των αγνοούμενων συγγενών τους.Κάποιοι θάφτηκαν σε ομαδικούς τάφους στο κέντρο της Μαριούπολης, τους οποίους έσκαψαν Ουκρανοί που αψήφησαν τους βομβαρδισμούς για να ανασύρουν τα πτώματα που βρίσκονταν στους δρόμους και στα σπίτια.Στις αρχές Μαρτίου, ο Vaagn Mnatsakanian, ένας τοπικός οικολόγος, προσπαθούσε να βρει ένα μέρος για να θάψει τον πατέρα του που είχε σκοτωθεί στις μάχες. Ο Vaagn διαπίστωσε με αποτροπιασμό ότι τα νεκροταφεία ήταν γεμάτα.Πήγε στις τοπικές αρχές για να ρωτήσει πού θα μπορούσε να θάψει τον πατέρα του και – συνειδητοποιώντας πόσοι άλλοι βρίσκονταν στην ίδια κατάσταση – προσφέρθηκε εθελοντικά να αρχίσει να οργανώνει επείγουσες ταφές.Άρχισε να οργανώνει ομάδες άλλων ντόπιων για να σκάψουν τρεις μαζικούς τάφους στο κέντρο της πόλης για λογαριασμό των ουκρανικών δημοτικών αρχών.Για πέντε ημέρες τον Μάρτιο, αυτός και η ομάδα του συγκέντρωσαν πτώματα από όλη τη Μαριούπολη, κάτω από έντονο βομβαρδισμό.Η ομάδα του Vaagan έσκαψε μαζικούς τάφους σε μια τοποθεσία γνωστή ως Παλιό Νεκροταφείο τον Μάρτιο.Τα πτώματα γλίστρησαν βιαστικά μέσα στα χαρακώματα, συχνά χωρίς σακούλες για τα πτώματα.“Σε ορισμένες τρομερές ημέρες μας είπαν ότι υπήρχαν πάνω από 100 πτώματα – μερικές φορές 150 πτώματα – που έπρεπε να περισυλλεγούν εκείνη την ημέρα”, είπε.“Ήταν τόσα πολλά που δεν μπορούσαμε να τα μαζέψουμε όλα.“Μια μέρα μια οβίδα πέταξε προς το μέρος μου και έπρεπε να πηδήξω μέσα στον ομαδικό τάφο για να καλυφθώ. Βρέθηκα κοντά στα πτώματα, αλλά ήμουν χαρούμενος που ήμουν ζωντανός”, είπε ο Vaagn.«Αναζητώντας το γιο μου»Η Τατιάνα, η οποία έχασε τον γιο της στις μάχες, ήθελε απεγνωσμένα να τον βρει και αυτό το καλοκαίρι επισκέφθηκε έναν χώρο μαζικής ταφής στο Vynohradne κοντά στη Μαριούπολη αναζητώντας τον.Λέει ότι δεν ξέρει τι συνέβη στον 26χρονο Γιάροσλαβ, ο οποίος αγαπούσε τα αυτοκίνητα και ονειρευόταν να αποκτήσει τη δική του επιχείρηση.Αλλά λέει ότι της είπαν ότι σκοτώθηκε από ελεύθερο σκοπευτή.“Αν δεν είναι ζωντανός, θέλουμε να τον θάψουμε ανθρώπινα”, είπε.“Μετρήσαμε πάνω από 800 φρέσκους τάφους [στο Vynohradne]”, δήλωσε η Τατιάνα, η οποία προτιμά να μην χρησιμοποιεί το επώνυμό της.Πολλοί άνθρωποι από την ελεγχόμενη από τη Ρωσία πόλη δεν θέλουν να μιλήσουν ανοιχτά για τις μαζικές ταφές, φοβούμενοι τα αντίποινα των νέων αρχών.Η ίδια τράβηξε μια φωτογραφία του χώρου στο Vynohradne. Πολλοί τάφοι στην περιοχή είναι σημαδεμένοι με μικρές πινακίδες που φέρουν αριθμούς και φύλο, αλλά όχι ονόματα.“Τα περισσότερα από τα πτώματα είναι αγνώστου ταυτότητας”, είπε η ίδια.Άλλοι με τους οποίους μίλησε το BBC επισκέφθηκαν αυτοσχέδια νεκροταφεία στη Μαριούπολη για να προσπαθήσουν να βρουν τους αγαπημένους τους αυτό το καλοκαίρι και χρειάστηκε να κοιτάξουν μέσα από δεκάδες πτώματα που βρίσκονταν έξω στο έδαφος χωρίς ψύξη.“Ο κόσμος πρέπει να μάθει την αλήθεια γι’ αυτές τις φρικαλεότητες”, είπε η Τατιάνα, “ώστε να μην ξανασυμβεί ποτέ”.ΠΗΓΗ: bbc.com