Τα Πομακοχώρια Ξάνθης….αλλάζουν (κι οι άνθρωποι τους)Ήταν τότε στο παρελθόν που πήγα ως καθηγητής στο Λύκειο Γλαύκης. Θυμάμαι την καθημερινή διαδρομή. Μισή ώρα δρόμος. Πάλι καλά. Το σχολείο βρισκόταν έξω απ’ την Γλαύκη. Ακριβώς εκεί που ήταν “η μπάρα”. Το στρατιωτικό φυλάκιο δηλ. που έπρεπε να έχεις ειδική άδεια για να συνεχίσεις (πχ προς Εχίνο). Στο σχολικό συγκρότημα συστεγάζονταν Λύκειο, Γυμνάσιο, ΕΠΑΛ. Ένα μελίσσι από παιδιά-μαθητές, που ερχόταν από κάθε μέρος στα Πομακοχώρια. Με τα ίδια γνώριμα χαρακτηριστικά. Νιάτα, αγωνίες, γέλια, φλερτ, κοπάνες. Μαζί μ΄αυτά διάβασμα, μαθήματα, εξετάσεις, ίσως κι άγχος. Εκεί έμεινα για 6 χρόνια ! Χωρίς παράπονα, χωρίς να μετανιώσω. Το αντίθετο. Στο σημερινό πέρασμα του χρόνου έγιναν….πολύτιμες νοσταλγίες. Εμπειρίες ζωής.Ίσως ακουστεί άδικο για κάποιους άλλους, αλλά στα Πομακοχώρια θα βρείτε εξαιρετικά παιδιά. Ευγενέστατους, με σεβασμό, με ήθος. Αυτοί είναι σήμερα που έχουν αλλάξει τον τόπο τους. Χωρίς να πειράζουν τα ξεχωριστά κι ιδιαίτερα ήθη κι έθιμα. Υπάρχει σαφώς λιγότερη εσωστρέφεια, πιο σύγχρονη αντίληψη, νέες επαγγελματικές τάσεις, μεγαλύτερη κοινωνικότητα, δείγματα τουρισμού. Κοντά σ’ αυτά βελτιώνεται συνεχώς το οδικό δίκτυο, οι προτάσεις γαστρονομίας, οι επιλογές.Αυτό που παραμένει διαχρονικά είναι η ομορφιά των ανθρώπων. Όπως της μικρής Ισμέ απ’ την Γλαύκη, που από μαθήτρια μου έγινε μια όμορφη κοπέλα, μαζί με τη φίλη της Φατμέ (βλ. φωτο). Πόσο χαίρομαι αυτά τα παιδιά που με βλέπουν έξω, με αναγνωρίζουν, με χαιρετούν. Τους αγαπώ πολύ όλους……
Αφήστε μια απάντηση