Με το Γιώργο το Γεωργίου συνυπηρέτησα στο Νοσοκομείο μας. Αεικίνητος, πανταχού παρών θα έλεγε κανείς, να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, να καθοδηγεί, να στηρίζει. Συνάμα έμπλεος αγάπης προς τους συναδέλφους και κυρίως προς τον άρρωστο. Στο βιβλίο του «Κατ’ οίκον ιατρική επίσκεψη», συνάντησα ένα Γιώργο Γεωργίου πολύ πιο πλατύ, πολύ πιο βαθύ. Ο συγγραφέας πλαταίνει ώστε να γνωρίσει έναν κόσμο που δεν περιλαμβάνει μόνο σωματικά ασθενείς, και βαθαίνει, ώστε να αναζητήσει την ουσία της ύπαρξης. Αναπόφευκτα, πολλά από τα αφηγήματα περιστρέφονται γύρω από ένα ιατρικό περιστατικό – σε όλα όμως αναδεικνύεται, σε άλλοτε άλλο μείγμα, μία ιλαροτραγωδία: άλλα είναι περισσότερο κωμικά, όπως η συνάντηση δύο «άτακτων» αδελφών μετά από χρόνια στο «Της Εφημερίας» και σε άλλα υπερτερεί σαφώς το τραγικό στοιχείο, όπως το απελπισμένο κατευόδιο «Κράτα γερά… Είσαι ΠΑΟΚ» του πατέρα στο βαριά τραυματισμένο γιο του στο «ΠΑΟΚ Θρησκεία…». Από το ποδόσφαιρο δανεισμένη και η έκφραση «η μοναξιά του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι» – παράφραση του τίτλου της ταινίας του Βιμ Βέντερς – στο αφήγημα «Ρήξη σπληνός», που αποδίδει το ρόλο και την ψυχολογία του χειρουργού πριν, κατά, και μετά το κρίσιμο, επείγον χειρουργείο. Κόλαση και παράδεισος, παράδεισος και κόλαση, εναλλάσσονται και γίνονται τέλος ένα και το αυτό – μία περιδίνηση γιατρού και ασθενούς των οποίων η συγκυριακή (;) συνάντηση οδηγεί σε ένα νομοτελειακά άρρηκτο δίπολο. Γενικά, θα έλεγε κανείς ότι ο Γιώργος Γεωργίου είναι ποδοσφαιρικός – θα μπορούσε ακόμη – ακόμη να γραφεί και ένα δοκίμιο με τίτλο «Το ποδόσφαιρο στη συγγραφή του Γιώργου Γεωργίου». Η περιγραφή της «ομορφιάς του ποδοσφαίρου χωρίς δοκάρια» στο «Δοκάρι και μέσα…» μας χαρίζει, με δόσεις υπερρεαλισμού, μια τρυφερή απόδοση της παιδικής ψυχής. Όπως σε αυτό το αφήγημα, στο «Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας» το μπαλκόνι, που φιλοξενεί το κοινό του «διαδηλωτή» ηλικιωμένου αποτελεί αφορμή για την εφήμερη αλλά όχι ανούσια συνάντηση και αλληλεπίδραση με τον έξω κόσμο. Η πένα του Γιώργου Γεωργίου, με όση οικειότητα κινείται εντός του χώρου της ιατρικής, με άλλο τόσο θάρρος ξεφεύγει από αυτόν. Και εκεί η αλήθεια απελευθερώνεται, με τις κορυφαίες στιγμές της να έχουν το τίμημά τους: στο «Επισκέπτης από την Αμερική» ο συγγραφέας ομολογεί: «Όλο το βράδυ, η κατεχόμενη Κύπρος με πλάκωνε στο στήθος και δεν με άφηνε να κλείσω μάτι», ενώ στο «Αγνοούμενοι και Επιζήσαντες», τα τελευταία λόγια του αντι-ήρωα «Έπρεπε να πάω στην Κερύνεια…» καθρεφτίζουν την Κερύνεια του καθενός μας. Ο Γιώργος Γεωργίου χειρίζεται την πένα όπως και το νυστέρι: Ακριβής στο λόγο, οριοθετημένος στα μηνύματα, ξέρει μέχρι πού πρέπει να προχωρήσει για να εισάγει τον αναγνώστη στα μυστικά του ενδότερου κόσμου του. Κι εκεί, τον αφήνει να προχωρήσει στον προβληματισμό του. Τον αφήνει να τοποθετηθεί. Ο Γιώργος Γεωργίου δε χτίζει ποτέ ασφυκτική ατμόσφαιρα, μολονότι πολλά από τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται προσφέρονται. Ο λόγος του, ισορροπώντας ανάμεσα στο διάλογο και την αφήγηση, στο παρελθόν και το παρόν, στη γλαφυρότητα και το βάθος, δημιουργεί πάντα ελπίδα διαφυγής. Ο συγγραφέας φαίνεται να επιφυλάσσει την ίδια μεταχείριση και στον εαυτό του, μη διακρίνοντάς τον από τον αναγνώστη: Στα δύο τελευταία αφηγήματα, «Μνήμη Πατρός Θεόκλητου Διονυσιάτη» και «Ως ελάχιστη ένδειξη ευγνωμοσύνης», διεξέρχεται μέσα από τις εσωτερικές Συμπληγάδες της Θρησκείας και της Πατρίδας, με έναν τρόπο που αποτελεί μνημείο ευγένειας και σεβασμού. Ο Γιώργος Γεωργίου, ολοκληρώνοντας την πολύχρονη παρουσία του στο Νοσοκομείο μας, κατά την οποία υπήρξε αθόρυβος κι ακάματος, νουνεχής και ουσιαστικός, μεστός κι ανάλαφρος συνάμα, μας παραδίδει μία πνευματική παρακαταθήκη. Κάθε φορά που θα τη φυλλομετρούμε, το μάτι μας θα ανακαλύπτει διαφορετικές οπτικές. Μελετώντας την, θα γίνουμε κοινωνοί αυτού του διαφορετικού φακού που τόσο απλόχερα μας χάρισε ο Γιώργος. Τον ευχαριστούμε θερμά. Βασίλης ΠαπαδόπουλοςΙατρός Παθολόγος