Πέτρα που ασπάζεταιτο φίλημα του φεγγαριούγλυφό νερό που ξεδιψάειτο κύμακι ο ουρανός που ομολογάειτην ιστορία του κόσμουσ’ ένα αργό, απατηλό ξημέρωμα που ολοένα και ξεφεύγειΘολώνει ο χρόνος τη ματιά μουτόσοπου ξεθαρρεύει ο νους μουΈσπασε το φεγγάρι ράγισε ο βράχοςο τραχύςΣε άλλα μονοπάτια– αλαργινά –βυθίζεται η σιωπή μουη κοφτερήσαν των παθών τα λάθηΚαι πνίγεται ο ουρανόςστο πέλαοτου αγνώστουΒασίλης Παπαδόπουλος(δύο φωτογραφικές προτάσεις του βαφτισιμιού μου Στέλιου Γρηγοριάδη, που έγιναν από την ιδιωτική του συλλογή αφού πρώτα έγινε κοινωνός των στίχων)
Αφήστε μια απάντηση